تقدیم به مادری که ندارم(بمناسبت سالگرد سفر بی بازگشت مادرم)

من لطافت نسیم،سیپدی سپیده، نستوهی کوه

و صداقت آیینه را در تو می نگرم....مادر،

گلبرگ ها بر دستانت بوسه می زنند؛

دریاها به تو غبطه می خورند؛

بادها نام تو را تا عرش خدا می برند؛و ملکوتیان بر تودرود می فرستند.

خدا بهشتش را به زیر پای تو می بخشد.

تو به راستی شکوه مندترین واژه شگرف آفرینشی.

ميان تمام نداشتن ها دوستت دارم ...

شانس ديدنت را هر روز ندارم ...

ولي دوستت دارم...

وقتي دلم هوايت را ميكند حق شنيدن صدايت را ندارم...

وقت هايي كه روحم درد دارد و ميشكند شانه هايت را براي گريستن كم دارم...

وقت دلتنگي هايم , آغوشت را براي آرام شدن ندارم ...

ولي دوستت دارم ....

آري همه وجودمي ولي هيچ جاي زندگيم ندارمت و ميان تمام ندا شتن ها

باز هم با تمام وجودم د وستت دارم

باتمام نبودن ها دوستت دارم مادرم

موضوعات مرتبط: دل نوشتـــــه ها ، روایات وداستـــــــان ها ، مناسبتهــــــــــا
برچسب‌ها: سمیه رحیم زاده , مسعود رحیم زاده , نعمت رحیم زاده , نبی رحیم زاده

با تــــــوأم سمیّـــــــــه جان...