پنجشنبه ها

صبح پنج شنبه که می دمد نسیمی فرح بخش با خود می آورد

که به گونه ای شگرف مشام جان را پرمی کند

از یادها و خاطره ها و این گونه است که هرکس حال خاص خودش رادارد

و مــــــن...

شبیه کسی شده ام که در برهوتی که تا چشم کار می کند

از آبادی و آدمی خبری نیست، سرگردان است!

بعداز رفتن زود هنگامتان دست هایم هر چه می کارد،

خار است و هر چه می سازد، پوشالی و بر باد است!

شما ناموقع رفتین ومن در ارزوی رسیدن به شما افسوس

که هر چه صدایتان می کنم، جوابی نمی شنوم!

مگر طاقتِ آدمی چقدر است که عمرش در دوری و دلتنگی هدر شود و دم بر نیاورد؟

مگر این زندگی دو روزه مجال این همه غم ودلتنگی را می دهد؟

دستم به هیچ کجا نمی رسد .من مانده ام ودلتگی ودلتنگی.